Сайн байцгаана уу? Та бүхэнд захидлыг минь дэлгэн унших тэр мөчийн мэндийг хүргэе. Хүний амьдралд юу эс тохиолддог билээ дээ. Миний та бүхэнтэй хуваалцах гэсэн асуудал олон хүний амьдралд байдаг хэрнээ тэр бүр чөлөөтэй уудлаад ярьдаг асуудал биш бололтой. Нэг удаа сэтгэлээ онгойлгох гээд сайт дээр бичсэн боловч түүнийг уншсан хүмүүсийн сэтгэгдэл намайг арай л дэндүү доромжилсон байсан. Түүнээс хойш тэр сайт руу ахиж ороогүй ээ. Харин танайд захидал бичиж өөрийн алдаа оноог бусадтай хуваалцахыг хүслээ. Амьдралд ам гарч болдоггүй болохоор та бүхэн миний энэ захидлаас нэгийг ойлгоно гэдэгт итгэж байна.
Би эгэл жирийн байдаг л залуу. Оюутан насаа бусдын адил анхны хайр, анхны үнсэлт, анхны үерхэл дунд бужигнаж явсаар үдсэн. Сургуулиа төгсөөд “ахаа, эгчээ” гэж гүйсээр овоо ч гайгүй ажилд орсон. Анхны хайр минь бүтэлгүйтсэн ч би хамт ажилладаг нэгэн бүсгүйдээ сэтгэл алдарч, түүнийхээ араас мөн ч олон сар гүйсэн дээ. Түүнийг гарч иртэл нь хүйтэнд зогсож, бороонд норох юу ч биш байлаа. Уулын дунд тогтсон нуурын мөсөн дээр А+Б=Хайр гэж бичээд л… Бусдын хайраа илчилдэгээс арай л өөрөөр түүнийгээ баярлуулж гэнэтийн бэлэг барих гэж хэрэндээ л хичээдэг байж дээ. Тэр эхэндээ намайг эр хүний минь хувьд анзаарч хардаггүй байсан ч тууштай занг минь үнэлж ганц нэг удаа оройн хоол иддэг болсоор бид нэг л мэдэхэд халуухан хосууд болсон. Амьдрал гэдэг шүдэнз зурах шиг хурдан өнгөрдөг юм билээ. Нэг л мэдэхэд бид ханилаад арав гаруй жилийг ардаа орхиж, хоёр ч хөөрхөн хүүхдийн аав ээж болж дээ. Амьдрал урсдагаараа урсч, хөвөрдөгөөрөө хөвөрсөөр л байлаа. Эхнэр маань охиноо хүндрэлтэй төрүүлсэн болохоор гэртээ хэсэг суух болсон. Одоо ч гэсэн гэртээ байгаа л даа. Хайр халамж дүүрэн эхнэрийнхээ хажууд хошуу дэвсэн эрхлүүлдэг хоёр бурханаа харахаар ажлын хамаг ядаргаа арилаад би гэдэг хүн ер бусын их эрч хүчээр цэнэглэгддэгсэн. Харин тэр байдал үгүй болоод бүтэн жил гаруйн хугацаа өнгөрчээ.
…Тэр нэг бороо асгарсан өдөр ажлынхаа хажууханд байдаг дэлгүүрээс эхнэр, хүүхдүүддээ тараг, жимс аваад гарч явлаа. Гэрлэн дохиогоор амжчих санаатай жаахан хурдлахдаа хүчтэй орж байсан борооны урсгал шилийг бүрхсэн байсан болохоор зам хөндлөн гарч байсан хүнийг анзаарсангүй. Машины хамар дээгүүр эмэгтэй хүн өнхөрч гарч ирэхэд нүдний өмнүүр хамаг амьдрал минь урсаад л өнгөрөх шиг болсон. Би нэг л мэдэхэд түүнийг өргөөд машиндаа оруулж байсан. Харин аз таарахад гэмтлийн эмнэлэг хүрэх хооронд бүсгүй сэргэсэн. Энэ хооронд ээж ааваас илүү нөмөртэй санагдсан эхнэр лүүгээ л сандарсандаа залган ярьсан. Цээж нь ил гарсан богинохон даашинзтай тэр бүсгүйг эмнэлэг рүү өргөөд оруулж байхдаа хүний аминд хүрчихээгүйдээ л баярлаж явлаа. Бага зэрэг шалбарч, тархины доргилт гэснээс эмч нар өөр юм хэлсэнгүй. Яахаа мэдэхгүй сандарсаар бүсгүйг дагуулан гарч, эмчийн бичиж өгсөн эмнүүдийг авч өгсөн. Бие чинь муудвал утасдаарай гэхэд минь за гээд миний дугаарыг тэмдэглэж авсан. Энэ автын осол байсан ч гэлээ тэр цагдаа, мөнгө гэх мэтээр юм яриагүй болохоор би өөрийгөө яасан азтай юм бэ хэмээн дотроо баярлаад гэртээ харьсан даа. Хотын төвийн тохилог орон сууцны гадаа буулгаж өгөөд явахад тэр надтай юу ч дуугаараагүй тухай нь эхнэр бид хоёр гайхан яриад л өнгөрч билээ.
Нэлээд хэд хоногийн дараа нөгөө бүсгүй эмнэлэгт байгаа тухайгаа мессежээр явуулсан. Би орой ажлаа тараад эмнэлэг дээр нь яаран очлоо. Эмчээс нь ямар өвчин зовиур байгаа талаар асууж хэсэг зогслоо. “Гэртээ ганцаараа байж байгаад ухаан алдаж унасан. Та нөхөр нь үү?” гэж эмч надаас асуухад “Үгүй ээ, би найз нь” гээд л өнгөрсөн. Харин би эмнэлэгийн төлбөр, ойр зуур хэрэглэх эм зэргийн мөнгө өгөөд явах болоход тэр намайг гаргаж өгөхдөө “Намайг Н… гэдэг” хэмээн өөрийгөө танилцуулчихаад орчихсон. Тэр өдрөөс хойш би Н-д өөрийн мэдэлгүй татагдаж, сэм сэмхэн бодоод байх болсон. Жил гаруйн хугацаа гэдэг хүний сэтгэлийг орвонгоор нь эргүүлэхэд хангалттай хугацаа юм билээ. Намайг хүлээгээд өөдөөс минь бүлтэгнэх хүүхдүүдээ, өдрөөс өдөрт сэтгэл нь надаас холдож байгаа эхнэрээ харахаар өөрийгөө буруутгавч татаж чадахгүй байгаа сэтгэлээ би яахаа ч мэдэхгүй байсан. Эцсийн эцэст хүн сайхан бүсгүйтэй учирч болох ч ханилсан ханиас илүүтэй нь хэзээ ч таардаггүй юм билээ гэдгийг л би энэ хугацаанд маш сайн ойлгосон.
Хүмүүс намайг өөдгүй амьтан, өчүүхэн амьтан гэж хэлэх байх л даа. Гэхдээ цаг хугацааг хэрвээ эргүүлж болдог бол би хайртай хань, хөөрхөн үрсээ хэзээ ч гомдоохгүй байсан. Одоо би түүнтэй уулзахгүй байгаа. Амьдрал намайг шалгаж байгаа байх, магадгүй нэг ганхаад тогтвол амьдрал сайхан болох байхаа гэж найдаж байна. Хань минь, нэг насны аз жаргал минь намайгаа уучлаарай. Намайг шөнөжин хүлээгээд нулимстай нүдээр цоргитол ширтэхдээ надад ухаарал, зэмлэлийг үлдээж байсныг чинь би мартаагүй ээ. Хүмүүс минь, тэнэг миний алдаан дээрээс суралцаж, ганцхан олдох насны ханиа сонгочихоод эргэлзэлгүй итгэлтэйгээр урагш алхаарай.
Уншигч Б
uptown
