“Гоо үзэсгэлэнд дурладаг ч, зүрх сэтгэлийг л хайрладаг.”
Чи хэн нэгнийг хайгаад л байна. Facebook дээр танил чинь сүйн бөгжнийхөө зургийг тавих үед, харц чинь юуны ч юм хариултыг олох гэсэн юм шиг л түүн дээр хэдэн минут гацаж, удаанаар ширтэнэ.
Гар утсаар чинь дүүрэн Tumblr-аас татаж авсан, хосуудын үнсэлцэж байгаа зураг. Эрж хайгаад л байгаа, олохгүй л байгаа мэдрэмж хэвийнээс ихсэх үед тэр зурагнуудаар дутагдах мэдрэмжийг дарах гэж оролдоно. Найз чинь нөхөртэйгөө 5 жилийн ойн баяраа яаж тэмдэглэсэн тухайгаа гэрэлтсэн нүдээр ярьж эхлэхэд л өөдөөс нь хэр их ганцаардаж байгаагаа ярих зориггүй үлдэнэ. Тэгээд л уйлчихмаар санагдана.
“Ирэх ёстой” л гэж бодогдоод байгаа зүйлийг юу, эсвэл хэн болохыг нь мэдэхгүй явсаар сүүлдээ тэр “дутагдах” мэдрэмжийг өлсөхтэй андууран өмнөө байгаа амттанаар биеэ дүүргэх гэж оролдсоор, сүүлдээ хоосон оргих тоолонд ууттай чипс, хайрцагтай шоколадтай дотносож, хүмүүсийн амархаан учирчихдаг тэр хайр гээчийг нь хүлээхийн оронд цагийг хөгжилтэй өнгөрүүлье гэж бодон сэтгэлээ хуурна. Хаа нэгтээ л байгаа юмсан. Гэхдээ хаана?
Өнөөдрийг хүртэл болзож байсан залуучуудын чинь хэн ч нь чамд хайсан хүнээ олсон юм шиг мэдрэмж төрүүлж байгаагүй. Харин тэднээс зарим нь чиний тэмдэглэлийн дэвтэр дээрээ биччихсэн байдаг эр хүнд тавих шаардлагын жагсаалтад чинь нийцэж байсан болохоор, ганц нэг уулзалтын дараа “Эврика” гэж орилмоор санагдаж байсан удаа бий. Тэгээд тэр чиний шаардлаганд нийцсэн юм чинь, чи ч бас чадахаараа хичээж түүнд таалагдах гэж, харилцаагаа болгох гэж оролддог байсан. Болгох гэж оролддог байсан нь олон болохоос цаанаасаа болчихсон нь байхгүй л…
Хэрвээ сайн хүнийг олдог л юм бол чадах чинээгээрээ хайрлана гэж хэлдэг хирнээ эелдэгхэн болзооны санал хүлээж авахаараа хувцасладаг байдал нь таалагддаггүй, эсвэл өндөр боловсрол эзэмшээгүй гэдэг шалтгаанаар эрс татгалзаж л байсан. Чин үнэндээ сэтгэл татагдаж, итгэл төрж байгаа хирнээ л найзуудынхаа “Цаадах чинь явдалтай” гэсэн үгийг сонсоод больчихож байсан. Тэгсэн хирнээ анхаарч үзэхгүй байсан залуугаа утсаар хэдэн саяын гүйлгээний тухай, эсвэл ямар нэг шинэ бизнесийн санааны тухай ярьж байгааг нь сонсмогцоо хувь хүнийхээ хувьд тийм ч их таалагдаагүй түүнтэй дахин хэд хэдэн удаа болзож үзэхийг өөрөөсөө шаарддаг. Хайрлаж эхлэхээсээ өмнө хайрлах эсэхээ сонгохыг хичээх нь зөв гэж үү?
Хэнд ч хэрэггүй шаардлагуудыг чөтгөр лүү нь тонилгоё. Зүрх чинь хэнийг сонгож байгааг л үг дуугүй чагная. Чиний бусдаас хайдаг зарим нэг шинж чанарууд үнэндээ нөгөө жагсаалтан дээр л байгаа болохоос, үнэн хайрыг чинь татах шинж биш л байгаа. Чамд “хэн” хэрэгтэй гэдгийг зөн совин, зүрх сэтгэл чинь л сайн мэднэ. Тэдэнд л бүхнийг даатгаж, тийм хүнийг олох үед цээжин дотор чинь дохио дуугарахыг л хүлээж байя. Өмнө нь уулзая гэсэн болгонд шүүлт хийж, цензур тавьж өөрийгөө зовоохоо зогсооё. Зөв хүнтэйгээ учрах үед зүрх чинь жирийн үеийнхээсээ нэг л өөр байх болно. Тиймээс зүрхэндээ саад болоод буй утгагүй “босго”, “хүлээлт”, “шаардлага”-ыг үгүй хийгээд, агаар салхи оруулан хаалгаа нээе. Гадаад байдал, өнгөн зүйлсээрээ ганц хоёр юмаараа таалагдахгүй байсан ч, уулзаад л үзье. Хайр хүрч байгаа хүн бүрийг хайрлаад үзье. Чамд тохирохгүй хүмүүс орж ирж л байг, угаасаа тэдэнд зүрх чинь тухгүй санагдаад өөрсдөө гараад явчихна. Чамд яахын аргагүй тохирох хүмүүс л зөнгөөрөө хаалгыг чинь олж орж ирээд, дотроос нь сайтар түгжээд тайвширдаг юм. Одоо л нэг юм жинхэнээсээ хайрлая гээд хайлж байсан зүрхэндээ чи гэнэт л утгагүй шалтгаануудаар хаалт хийж, хичнээн сайхан мөчүүдийг баллаж орхисноо мэдэх үү? Үнэхээр хэн нэгнийг хайрлах үед, тэр хайр нь өндөр боловсрол, албан тушаал, өмссөн хувцас, эд хөрөнгөнөөс нь хамаараагүй байдаг. Харин ширтэж байгаа харцны зөөлөн, атгаж байгаа гарны дулаан, дэргэд нь өдөр ирэх тусам улам өөрийнхөөрөө болох “эрх чөлөөтэй” мэдрэмжнээс нь хамаарч хайрладаг юм. Харин ийм мэдрэмжийг хэн нэгэнд ямар ч нөхцөл тавилгүйгээр, зүрхээ нээлттэйгээр оруулж чадсан үед л авч чадна. Тиймээс хүмүүсийг дүгнэх гэж бүү яар, тэртэй тэргүй чухал биш зүйлсээр тэр эрийн өмнө хаалт бүү босго. Анзаарч харах ёстой олон харцыг алгасаад,анхаарал татахуйц зүйлийг л хайгаад яваа юм биш биз?
Холоос ч гялтганан харагдах гял цал арал дээр биш, хэний ч анхаарлыг татамгүй харанхуй агуй дотор л “эрдэнэс” нуугддаг. Анх олоход бага зэрэг шороонд дарагдчихсан, өнгө муутай байж магадгүй. Гэхдээ үрж зүлгэх тусам өнгө орж, нандигнах тусам хамгийн тодоор гялалзах чанартай эрдэнэс бий. Эхнээсээ л боловсруулчихсан юм шиг гялтганаж байгаа чулуу хуурамч байх нь элбэг. Сониуч зангаа хэвээр нь хадгалж, хүмүүсийг танин мэдэхээс татгалзахгүй л явж чадах юм бол өдөр бүрээс зөвхөн чамтай уулзах мөчийг л хүлээдэг хүнийг олох болно. Чамайг өөрийнхөө сул талуудыг марттал хайрладаг, бүхий л айдсаасаа суллагдах, итгэж ч чадамгүй эрх чөлөөг олгодог тийм хайр чам дээр өөрөө ирнэ. Түүнд чи нүүрээ будаагүй, урагдсан хувцастай байсан ч эрхэлж чадахаар, тийм хайр. Хэдхэн уулзалтын дараа л чи түүнийг хэдэн арван жилийн турш хайрлаж байсан хүн шиг санагдах болно. Тэр үед л чи өмнө нь өөрийн тавьдаг байсан шаардлагуудаас хэд хэд нь түүнд дутуу байгааг анзаараад жаргалтайгаар инээмсэглэн, бичсэн цаасаа урж хаях болно.
“Эрдэнэс”-ийн эрэлд чинь амжилт хүсье!
