Баясгалан ажлаасаа дандаа харанхуй болсон хойно харьдаг юм. Тэрбээр нэгэн хэвлэлийн үйлдвэрт хэвлэгч болохоор өдөр, шөнө хоёрын дундуур л өнгөт ертөнцийг харж, элээж яваа билээ.
Нэг удаа түүнийг автобуснаас буугаад Дамбадаржаагийн урд руу алхах гэтэл нэг эмэгтэй хүн дуудах шиг болжээ. Эргэн харвал автобусны буудал дээр хар пальтотой, цагаан ноолууран малгайтай бүсгүй зогсч байв. Хэн нэгнийг Баясгалантай андуурч дуудаад түүнээсээ санаа нь зовов бололтой тэрүүхэндээ бишүүрхэн нүүр буруулж байна. Энэ их хотод энэ байтугай эндүүрэл гардаг хойно “Юун сүртэй юм бэ, хүнтэй андуураад л биз” гэж тэр бодоод гэр рүүгээ яаран алхжээ. Хэсэг яваад эргэж харахад нөгөө цагаан ноолууран малгай, хар пальтотой бүсгүй хойноос нь бараадасхийн дагаж явав. Шөнийн цагаар эмэгтэй хүн ганцаар явахаас айлгүй ч яахав гэсэн шүү юм бодоод л Баясгалан алхаагаа удаашруулж түүнийг бараа болгосхийн явав. Урдтайх уулын тийшээ Баясаагийн гэр байх тул замдаа нэлээд хэдэн хашааг тойрч гардаг билээ. Нэг хоёр гудам өгсөөд эргэж харвал нөгөө бүсгүй алга болчихсон байв. Аа, замын эхэнд байсан том ногоон хааалганы хүүхэн байх нь гэсэн маягтай юм бодсон ч яагаад ч юм харамсах сэтгэл төрөх юм гэнэ.
Уг нь тэр бүсгүй Баясаатай хамт уулын налуу руу хэсэгтээ л явах байсан юм шиг ээ. Хүнд тэрхэн зуур ямар ч юм бодогддог шүү дээ. Баясаа өөрийнхөө юу бодож байгааг “эрүүл”-ээр хараад инээд хүрчээ. Түүнээс хойш Баясааг ажлаа тараад ирэхэд нөгөө цагаан малгайтай, хар пальтотой бүсгүй бас л зогсч байдаг байв. Сүүлдээ Баясаа гайхдаг болов. Өөртэй нь цуг автобусаар ирээгүй. Тэгсэн мөртлөө хэн нэгнийг хүлээх шиг зогсч байгаад аргагүйн эрхэнд л түүний араас дагаж сажлах нь сонирхолтой санагджээ. Амралтын өдрөө тэр дэлгүүр хоршоогоор орно гэж гараад нөгөө бүсгүйг харагдаж юу магадав, ядахдаа ямаршуу зүс царайтай болохыг нь харъя гэж бодоод хичнээн хайсан ч цагаан малгай, хар пальтотын сүүдрийг нь ч олж харсангүй.
Нөгөө замын эхэнд байдаг том ногоон хаалга дээр ирж хэсэг хүлээсэн ч тийм хүүхэн харагдсангүй. Энэ айлын бүсгүй биш байсан юм байна гэж бодоод л Баясаа тэр өдрийн эрлээ зогсоожээ. Ажлын өдөр эхэлж харанхуйгаар түүнийг ирэхэд нөгөө буудал дээр нөгөө бүсгүй, нөгөө хувцастайгаа л зогсч байв гэнэ. Баясаа энэ бүх хугацаанд цагаан малгай, хар пальто л содон харагдаж тэр бүсгүй мөн байна гэж боддог болсноос биш түүнийг ямар царай зүстэй, хэд хэр насны хүн болохыг мэдэхгүй байлаа. Нэг орой тэр автобуснаас буугаад нөгөө үл таних угтагч руугаа очиж,
– Та сайн байна уу? гэснээ инээд алдан алиалж, хоёулаа хойно хойноосоо л дагаад л яваад байх уу, эсвэл… хамт явах уу? гэж асуугаад ахиулан харвал нөгөө бүсгүйд нүүр царай гэх юм алга шиг санагджээ. Микро хүлээсэн хүмүүс зөндөө байсан боловч Баясаа хирдхийн цочиж, “Энэ чинь юу вэ?” гэж дуу алджээ. Тэр бүсгүйд үнэхээр өөрийн гэсэн нүүр царай байсангүй. Хар саарал өнгөтэй тийм нэгэн нүүр царайны хэлбэртэй дүрс харагдах шиг болов. Тэр гүн бараан юман дотроос хэдэн цагаан шүд яралзан “Энэ чинь биш байна ш дээ. Биш байна, биш байна” гээд урагшаа засмал замаар орон тэр цагаан малгай хар пальтотой бүсгүй гүйх аядсанаа тэнгэрээс олсоор уягдсан байсан юм шиг дээш хөөрөх маягтай үзэгдээд алга болжээ.
Баясаагийн тархи задрах шиг өвдөж байв. Тэр нөгөө цагаан малгай, хар пальтотыгоо чөтгөр байж гэдгийг тэгэж л мэдэж авчээ. Түүнээс хойш Баясаа гэртээ ойртож, нэг хоёр буудлын өмнө буугаад таксигаар харьдаг болов. Гэсэн ч тэр бүсгүй дахин харагдаагүй гэдэг. Хөөрхий, тэр бүсгүйн сүнс хэн нэгнийг автобуснаас буугаад ирэх болов уу гэж хүлээж байгаад эндсэн нэгнийх байсан биз ээ.
С.Мөнх (www.wikimon)