Өөрийгөө үргэлж боддог аминч үзэлтэй хүмүүс бий. Цаг ямагт “Тунгалаг тамир” романы Итгэлт баян шиг өөрт ашигтайг хайж явдаг, “Алтан өргөө” киноны Сүмбээгийн хоёр ах шиг амиа хохойлж, амар аргаар баяжих гэсэн хүмүүс олон байх шиг. Өөрөө болж байвал бусад нь хамаагүй гэсэн хандлагыг тээж явдаг хүмүүс үргэлж ямар нэгэн зүйлээ хоцочих вий, хэн надаас илүү гарах бол гэж айж суудаг.
Мөч хором бүрт “Хэн надад туслах бол” гэдгийг бодож суух. Өөрөөр хэлбэл бусдаас авдаг ч өгөхөө мэддэггүй хүмүүс. Уг нь өөрийн бие, сэтгэл, оюун бодлыг бусадтай хуваалц гэж бурхны сургаалд өгүүлдэг.
Нэг ертөнц дээр адилхан хүн төрлийг олчихоод ганцаараа хүний ертөнцөд төрсөн мэт явна гэдэг аймаар. Хүний амьд байгаагийн, амьдарч яваагийн нэг том зорилго бол бусдад хэрэгтэй хүн байх. Үүнийг бид амьдрах цаг хугацаандаа анзаарч, хэр олон хүнд би хэрэгтэй хүн байгаагаараа амьдралынхаа үнэ цэнийг хэмжиж болох мэт. Тэгэхгүй үргэлж өөрийн сайн сайхны төлөө явж, бусдыг үл тоож, бусдад тус хүргээгүй хүн бол таглаатай сав мэт өөрөө өөртөө үлдэнэ. Учир нь тийм хүмүүс хэнд ч өөрийг нь нээх боломж олгоогүй, зөвхөн өөр дотроо, өөртэйгээ амьдарсан болохоор тэр. Ерөөс хүний энэхэн чөлөөнд бусдад хэрэгтэй нэгэн байх сан.
