/Хятад ардын vлгэр/
Нэгэн сармагчин тарвасны талбайд очжээ. Тарвас ч маш сайхан боловсорсон байв. Тарваснаас нэгийг аваад идэх гэтэл vхэр ирэв. Vхэр, “Чи vvнийг яаж иддэгийг нь мэдэх vv. Би хэлж өгье” гэхэд нь сармагчин, “За больж vз, би өөрөө чадна” гэж уурлаж загнаад тарвасны хальсыг мэрж эхэлтэл гашуун байсан тул нулимж орхилоо. Vvнийг харсан vхэр “Өө тэнэг минь жимсний хальсыг нь биш доторхыг нь идэх байсан юм. Гэхэд “Мэднэ мэднэ чамаар заалгахгvй” гэж сармагчин дахин мэдэмхийрэв.
Тэгээд хулууны талбайд очлоо. Нэг сайхан том хулуу сонгон авч доторхийг нь ухаад идтэл ямар ч амт алга. Vvнийг харсан илжиг “Тэнэг минь хулууны хальс нь амттай байдаг юм гэж хэллээ. Сармагчин уурлан самрын модон дээр гарав. Нэг самар авч хальсыг нь зажилж гарлаа. Ямар гашуун байсан гэж санана. “Самрын хальс нь биш доторхи идээ нь амттай байдаг юм” гэж шаазгай шогшров. Ойлголоо хальс нь биш доторхи нь амттай байдаг юм байна гэж сармагчин хэлээд лийрийн мод руу дvvлэн нэгэн том лийр таслан авч хувааснаа vрийг нь зажилж гарлаа. Бас л гашуун ажээ. Сармагчин уурлаж “Ямар сонин юм бэ. Тарвас хулуу самар лийр бvгд л муухай амттай юм байна шvv. Дахиж хэзээ ч ямар ч жимс идэхээ болъё” гэж андгайлав.
