Манайх нэг өрөөгөө яагаад ч билээ хөлсөлсөн юм. Зарын дагуу олон хүн ярьснаас нэгэн бүсгүй охинтойгоо ирэх болов. Намайг ажлаасаа харихад хөлслөгч орсон байлаа. Ээжид таалагдсан нь илт. Ээж маань настай хэрнээ баргийн хүн байтугай, юмс сэтгэлд нь нийцдэггүй нэгэн л дээ. Надад цай аягалангаа ярьж байна аа. “Их л аятайхан бүсгүй юм. Ааниагийн /Миний дүүгийн аравтай охиныг Ааниа гэдэг/ дайтай охинтойгоо суух боллоо. Танилцаж, дотносоогүй байж согтуу, галзуу ирээд айл амьтан үргээв” хэмээн ихэд аминчлах нь нэгийг зөгнөх мэт.
Хэдийгээр би агсан согтуу болдоггүй ч, “юм” амссан хүн хэзээ л өөдтэй билээ. Тэгээд ч ажил, нөхөд хоёрт хамаг цагаа зардаг тавь дөхсөн, ганц бие эр надад бага насны охинтой бүсгүй тухайн үедээ нэг их сонин бус нь мэдээж. Ээжийн амыг дагуулан “Өө, тэгээ юу” гэхээс өөрийг хэлсэн ч үгүй. Хоёр, гурав хоноод ням гариг таарсан тул жаал унтаад, босч бие засахаар явахдаа юу харсан гэж санана. Угаалгын өрөөнөөс гарч ирэх түүнтэй халз тулж орхилоо. Усанд орсон тэрбээр хөвсгөр хөх цэнхэр алчуураар биеэ хайнгадуу ороожээ. Эгэмнээсээ хөхөө хүртэл илхэн, энхэр цагаан цээжин дээр нь хатаж амжаагүй усан дусал, халууцсанаас нэвчих хөлсөн бөлжрүү хоёрын аль нь болохыг ялгах аргагүй бөмбөлөг бөнжийлдөх нь хачин эгдүүтэй гээч.
Туршлага заан толгой дохисхийгээд өнгөрөх гэтэл “Сайн байна уу?” хэмээн сулхан мэндлэх нь, сэрэл өдөөм гижигтэй сонсогдов. Хариуд нь тийм гэхийн тэмдэггүй өнгөөр мэндлэхчээн аядаад “00″-д орлоо. Эхнэрээсээ салсан энэ хэдэн жил мэндлэх төдийд мэдрэл самуурмаар гоё дуу хоолойтой тааралдаж байснаа санахгүй юм. Ёох, юу болох нь энэ вэ? Зүгээр л нэг мэндэлсэн дээ. Зүрхний шигдээс тусахад л ингэдэг болов уу, зүггүй хүрэн минь тэрүүхэндээ жирсхийгээд түр зогсчих шиг санагдав. Хэт хөөрч догдолсноос тэр үү, хэвийн морь харж ч чадсангүй. Хэсэг зогсож байж нэг юм болов. Надаас наанагүй өндөр юм гээч. Харааны талбайд хальт туссанаас нь багцаалвал, шанаархаг шөвгөр нүүрэнд нь зохисон цочимхой байрын хоёр нүд нь чийдэн тусгах адил цоргим ажгуу. Залуу насны чимэг болсон чилгэр мөр, цэх цээж, туяхан бэлхүүс, тавиун ташааг нь Занабазар л урласан гэлтэй.
Спорт бүжгийн европ хүүхэн шиг, ер бусын гоо, сексуальны төрхтэй бөлгөө. Өнгөцхөн шинжихэд ийм байгаа юм, өвөрт орвол ямар байх бол гэсэн эр хүний эрээ цээргүй бодол хургасныг нуух юун. Тэр ням гарагийг тарчилж өнгөрөөв. Барагтай юманд эргэх хөг нь өнгөрсөн толгойсон. Энэ удаа эзэндээ захирагдахгүй ажаам. “Ээж ээ, энэ охиныг хэн гэдэг юм бол?” “Янжин гэсэн байх, яахнав? Зүгээр, айлынхаа хүний алдрыг мэдэхгүй явах хаашаа юм. Хүн амьтантай хэд гурван үг сольж, нэр усаа мэдэлцэхэд яадаг юм”. Ингэсхийгээд ээж бид хоёрын яриа өндөрлөв. Янжин байхдаа яахав дээ. Яахав ч гэж дээ. Ийм сайхан амьтан их чамин нэртэй байх даа гэсэн гэнэн төсөөлөл нурснаас тэгсэн хэрэг л дээ. Нэг мэдсэн долоо хоночхож. Бас л ням гараг. Үд хэрд зурагт үзэн суутал Янжин ороод ирлээ.
-Ах аа, та хэвлэлийн газар ажилладаг гэл үү?
-Тийм. Яасан хө.
-Би “Болор цом” үзэх гэсэн юм. Билет олдох болов уу л гэж…
-Олдолгүй дээ, хэд хэрэгтэй юм?
-Өө, ганцхан байхад болно. Энэ үг намайг наагуураа тайтгаруулсан хэрнээ цаагуураа бас л догдлуулчихлаа. Ганц бие байх нээ. Зуны цагаан төмсний цэцэг мэт зул улаан, биеэ барьсан даашинз өмссөн нь зохисон гэдэг нь ванлий даа гэх шиг. Төрөлхийн налархай алхаа, тод улаан даашинз нь чимээд хонгилоор нэг түүдэг дүрэлзэх адил хачин цогтой харагдуулсныг яана.
Дагаад өрөөнд нь орчихмоор даанч сайхан. Хүсээд байсан “Болор цом”-ынх нь билетийг худалдан авлаа. Тэр шүлэгт дэндүү хорхойтой нь намайг бүр гайхшруулж орхив. Нэрд гараагүй найрагчийн шүлгийг ч амьсгаа даран сонсох аж. Шүлгийн уралдаан өндөрлөж, бид хоёр харихаар гарлаа. Бүсгүй хүнтэй, тэр дундаа ийм сайхан эмэгтэйтэй юм үзчихээд шууд харих нь хаашаа юм гэсэн бодол төрөхүй, оройн хоолонд хулган байж урив. Татгалзаагүй тул төвийн нэгэн тохилог ресторанд орон тухалж авлаа. Хоолны даруулга болгож, ганц хоёр аяга пиво уухыг тэр санал болгов. Би юу боллоо гэж татгалзах билээ. Хоёр, хоёр аяга пивонд яльгүй халсан бид даварч, дахин хоёр, хоёрыг захиалаад яриандаа умбалаа. Нөхрөө солонгос яваад удаж байгаа, хэдэн “ногоон” явуулахаас хэтэрдэггүй, утсаар ярихаа бараг байсан тухай зовлон тоочсоныг нь ойлгосон дүр эсгэж суув. Үнэндээ би тэс өөр зүйл бодож суусан билээ. Бурхан намайг өршөөг. Эрчүүд ийм үед юу боддог билээ, түүнийг л толгойдоо эргэлдүүлж суусан хэрэг. Төдөлгүй тэр намайг сонирхож эхлэв.
-Та гэрлэдэггүй юм уу?
-Нөхөргүй аятайхан хүүхнүүд бишгүй л байна шүү дээ
-Тааралдсан болгонтой суух хаашаа ч юм
-Нэг юм асуучих уу?
-Тэг л дээ
-Та сексийн хэрэгцээгээ яадаг вэ. Надад л лав хоёр, гурван cap болоход хэцүү байдаг.
-Яаж, ийж байгаад нэг юм болгочихно. Гадуур ДОХ энэ, тэр гээд өвчин их болохоор айгаад байх юм.
-Найдвартай хүнтэй болохгүй юу?
-Тийм хүн хаанаас олох билээ?
-Хажууд чинь сууж байгаа ч юм бил үү. Хи хи хи… Тоглосон юм.гэлээ
-Тоглоогүй л байгаасай гэж бодож байлаа . Зориг орж, санаачлагыг гартаа авсан би нэлээд шийдэмгийгээр, “Тэгвэл энэ шөнийг хамт өнгөрөөх үү” гээд тулгачихлаа. Янжин “хаана?” гээд ичингүйрсэн дүртэй доошоо харна. Би барьцаа улам лавшруулан найзынхаа буудалд очихоор дагуулан гарав. Найз минь ганц ортой люкс өрөө гаргаж өгөөд, “өвчин” авав аа гэчихээд явав. Янхан биш биз гэсэн санааг нь би гадарлалаа. Янжин зориуд бэлдэж үү гэмээр дотоож өмссөн нь дур, тачаалыг бадраана. Ер нь түүний бие хааг зөвхөн секс хийхэд зориулан бурхан бүтээсэн болов уу гэмээр.
Захиалгаар үйлдвэрлэсэн хиймэл хүүхэн шиг тохирч байна гэдэг жигтэйхэн. Илүү ч үгүй, дутуу ч үгүй таарна гэж үүнийг л хэлдэг байх. Тэр ор хөнжлийн “барилдаан”-д гаргуун аж. Ёстой л судар номонд заасанчлан үзсэнээ үгээр илэрхийлэхэд ичмээр бөлгөө. Оршил, өрнөл, төгсгөлийг шатар наадах адил шат дарааллаар нь үйлдэв. Ялалт байгуулах бүрт минь ямар халуун байсныг янагийн бурхан л мэдэх байх даа. Багагүй хагссаных уу, бид хоёр бараг цурам хийлгүй үүр цайлгалаа.
hulangoo
