Солонгоо гуч хүрсэн хэдий ч хүний эдлэх ёстой жаргалыг бүрэн гүйцэд амсч үзээгүй яваа гэж боддог байв. Уг нь түүнд юм бүхэн бий. Гоолиг тэгшхэн нуруу, өөгүй цэвэрхэн царай, дуртай ажил, өндөр боловсролтой сайхан найз залуу гээд баргын бүсгүйд тэр болгон заяадаггүй болгон түүнд байлаа. Гэхдээ энэ бүхэн Солонгоогийн сэтгэлийн далд харанхуйлах тэр нэг хоосон орон зайг нөхөж чаддаггүй байв.
Хавар намрын гэгэлгэн өдрүүдэд хачин ихээр ганцаардан ямар нэг зүйлийг эрэлхийлж тийм гэхийн аргагүй уй гунигт автаад байгаагаа анзаарах болсон Солонгоо хүсэмжлэн үгүйлээд байгаагаа тэр зүйлээ хаанаас яаж олж авахаа ойлгодоггүй байв. Харин хаврын тэр нэгэн орой тэрбээр удтал хүсэн хүлээж эрэн тэмүүлж байсан зүйлээ санаандгүй олжээ. Хүйтэн салхи хормой хотоор тоглосон тэр өдөр Солонгоо гэртээ хэвтэж өнжихийг хүсч байсан боловч хоёр долоо хоногийн өмнө эхлүүлсэн нэг ажлаа яаралтай дуусгах хэрэг гараад ажил дээрээ дуртай дургүй ирсэн юмсанж.
Өдөржин ширээний ард сууж, бичиг цаастай зууралдсан тэрбээр орой нар жаргахын алдтай гарч хурдан хурдан алхсаар автобусны буудал руу явж байтал утас нь дуугарчээ. Авбал арван жилийн нэг ангид байхаасаа үерхэж нөхөрлөсөн амины ганц найз Агиймаа нь залгасан байлаа. Найз нь ойрд уулзаагүй байгаа шүү гэдгээ онцлон дурдаад “Чи ямар ч байсан зав гаргаад хүрээд ир. Өнөөдөр найз нь Болдоотой муудалцаад бүрмөсөн салахаар шийдээд байна. Сэтгэл санаа хямраад хэцүү байгаа болохоор гэрээсээ гараад ирлээ. Хоёулаа өнөө оройг хөгжилтэй өнгөрөөе тэгэх үү?” хэмээн тулгах гуйхын завсарт хэлжээ.
Болдоо бол ганц найзыг нь сүүлийн хэдэн жилийн турш элдвээр дээрэлхэн доромжилж яваа өөдгүй эр гэдгийг Солонгоо сайн мэднэ. Агиймаатай танилцсан цагаасаа эхлэн байнга араар нь тавьж явсан ч хөөрхий найз нь хайр сэтгэлээрээ бүхнийг хаацайлан хамт амьдарсаар байгаа юм. Гэтэл өнөөдөр тэр өөдгүй залуугаас салсан бололтой. Найз нь нэг шийдвэл эргэж буцдаггүй зоримог зантайг сайн мэдэх Солонгоо ашгүй хэмээн дотроо баярлаж байсан ч найзыгаа өрөвдсөн тул байгаа газарт нь шууд яваад очихоор шийдэн таксинд гар өргөсөн байна. Цав цагаан өнгийн машин хажууд нь алгуурхан ирж зогсоход ухасхийн орж суунгуутаа яагаад ч юм бэ хачин халуун дулаахан уур амьсгалыг мэдэрч ялимгүй гайхжээ. Урьд өмнө хэзээ ч ийм сайхан бие тавирам халуун дулааныг мэдэрч байсангүй.
Гадаа хүйтэн байсан болохоор халуун паар тавьсан машинд орж суугаад ийм таатай мэдрэмж төрөх шиг боллоо гэж бодсон Солонгоо жолоочид очих газраа хэлж өгвөл өөрөөс нь тав зургаа ах болов уу гэмээр тэр залуу түүний зүг хальтхан харахдаа хачин дотно инээмсэглэсэн аж. Энэ үед л Солонгоо “Ямар сайхан нүдэнд дулаахан хүн бэ? Эзэн нь ийм эерэг сайхан хүн болохоор машин нь хүртэл халуу дүүгэж явдаг байх даа” гэж бодсон юмсанж. Замын турш залуу нэг ч үг дуугарсангүй. Гэхдээ л Солонгоод хачин сайхан байлаа. Үл таних залуугийн хажууд суусан чигтээ үүлэн дунд умбаж явах шиг л санагдаж байсан аж.
Гэрийнхээ ойролцоохи кафены хажууд сүүтийтэл зогсч байгаа найзыгаа олж харсан Солонгоо бушуухан мөнгөө өгөөд буусан хойноо мансуурам халуун дотно мэдрэмж тэр даруй алга болж бие сэтгэл нь хүйтэн харанхуйд живчих шиг болохыг мэдрэн гайхжээ. Найзтайгаа тэврэлдэн уулзаж, кафе руу хамтдаа орж байгаа нь хүртэл нэг л хоосон хүйтэн санагдаж байжээ. Булангийн бөглүү ширээнд суусан даруй найз нь Болдоогийн тухайд болон болж өнгөрсөн бүхний тухай нулимс мэлтэлзүүлэн ярьж байсан ч Солонгоод энэ бүхэн огт хамаагүй юм шиг санагдаж байв. Дөнгөж саяхан хүргэж ирсэн мөнөөх залуу л сэтгэлд нь эргэлдээд байлаа.
Тэр залуутай дахиж уулзахгүй дээ гэж бодох тусам сэтгэлийн нь чанадад байдаг мөнөөх хоосон орон зай бүр ч том болон тэр хоосон руу бүхэл биеэрээ уусан живж байх шиг санагдаж байжээ. Энэ уйтай бодол харанхуй гунигаасаа салахын тулд бас найзынхаа сэтгэлийг тайтгаруулах гэж Солонгоо бүтэн шил вино захиалжээ. Хэдэн мөчийн дараа тэр хоёр хоёулаа улаа бутран сэтгэл дэх гунигаа бага ч гэсэн мартагначихсан сууж байв. Харин энэ үед зөөгч ирж Агиймаа руу нэгэн бичиг сарвайсан байна. Агиймаа мөнөөх бичгийг авч үзмэгцээ “Тэгье гэж байна гээд хэлчих. Харин ирэхдээ нэг шил вино аваарай гэж хэлнэ шүү” хэмээсэн аж. Солонгоо гайхан найз руугаа харвал “Энд сууж байгаа хоёр залуу бид хоёртой танилцмаар байна. Нэг ширээнд хамт сууж болох уу? гэж бичээд явуулжээ. Би тэгье гэчихлээ. Яадаг юм бэ хоёулаа танилцъя. Чи бид хоёр ямар нөхөр сүүдэртэй биш. Гайгүй залуучууд байвал дотно харьцаатай болсон ч яахав дээ” гэж хэлээд инээжээ.
Өөрөөс нь асуулгүй ийм зан гаргасанд дургүй нь хүрсэн Солонгоо “Яах юм бэ. Би лав тэд нартай чинь танилцахгүй шүү. Чи Болдоогоос өшөөгөө авмаар байгаа бол арай өөр аргаар…” гэх мэтээр дургүйцэн үглэж байтал ард нь “Сайн байцгаана уу?” гэх дуу гарсан юмсанж. Солонгоо цочмог эргэн хараад золтой үсрэн боссонгүй. Түрүүхэн түүнийг хүргэж өгөөд явсан мөнөөх жолооч залуу нэг эрийн хамт зогсч байв. Солонгоо түүнээс харцаа салгаж чадсангүй. Залуутай гар барин танилцаад хажууд нь суусан цагаасаа хойш тэр өөрийгөө мэдэхээ байжээ. Үдшийн турш хэдхэн үг сольсон хирнээ сиймхий л гарвал түүн рүү ширтэн байгаагаа өөрөө ч мэдэхгүй байлаа. Залууг Хангал гэдэг аж. Тэр мөн л Солонгоогоос нүдээ салгаж чадахгүй сууж байсан бөгөөд хос нүдний харц үе үе мөргөлдөх бүрд хоёр зүрх нь хүсэл сэтгэлээ уудлан ярилцаж байх шиг байв.
Шөнө дундын үед кафе хаах болоход дөрвөн залуу гарч иржээ. Харин энэ үед Агиймаа Хангалд хандан “Чи манай найзыг хүргээд өгчих тэгэх үү. Манайх энүүхэнд байдаг болохоор би найзаар чинь дөхүүлүүлчихье” гэж хэлээд хариу хэлэх зав өгөлгүй найзыг нь сугадаад авсан аж. Солонгоо эрс дургүйцмээр байсан ч сэтгэл зүрх нь Агиймаагийн зөв хэмээн хашгирч байсан тул чимээгүйхэн Хангал руу харжээ. Харин Хангал нөгөө л халуухан инээмсэглэлээ гэрэл-түүлэн түүний гараас атган авсан аж. Яг энэ мөчөөс эхлэн Солонгоо энэ хорвоогоос бүрмөсөн ангижрах шиг л болжээ. Хаврын хүйтэн салхи хацар нүүрийг нь хайр гамгүй жиндүүлэн исгэрч байсан ч тэр хоёр унаа машинд суухыг хүссэнгүй. Харин ч бүр аажуухан алхсаар, ойр зуурын юм ярьсаар явж байлаа. Ийнхүү явах тусам Солонгоогийн сэтгэл доторхи хоосон орон зай дүүрч байх шиг санагдаж байжээ. Бараг гурван буудал хиртэй алхсаны дараа Хангал түгдчин байж гэртээ урихад Солонгоо татгалзаж чадсангүй.
Хангалтай л хамт байвал юу ч хийхээс буцахаа байжээ. Хангал гэр хороололд ганцаараа амьдардаг аж. Урьд өмнө танихгүй залуу даган харанхуй шөнө хотын захын гэр хороололд ирэх нь байтугай ингэнэ чинээ төсөөлж ч байгаагүй Солонгоо энэ удаа болох ёстой юм болдогоороо болж, байх ёстой газраа ирсэн юм шиг л санаж байв. Хангал түүнд цай хийж өгөөд хажууд нь суухад Солонгоо эгээ л дурлалт бүсгүй нь мэт мөрийг налан “Би унтмаар байна. Виноноос болоод толгой өвдөөд байна” хэмээн эрхлэнгүй шивнэжээ. Энэ нь нэг ёсондоо “Намайг тэврэн таалаач” гэсэн үг гэдгийг тэр өөрөө сайн мэдэж байв. Хангал ч гэсэн түүнийг эзэмдэн таалахыг тэсгэлгүй ихээр хүсч байсан учир гэрийн хойморын орыг хурдхан засч орхиод Солонгоог тэврэн аваачжээ. Халуун уруул хүзүү хоолой, хацар нүүр, уруул амыг нь тэмтчин үнсч, хатуу чийрэг гар биеийг нь нүцгэлэн таалж байгааг бүхий л эс эдээрээ таашаан мэдэрч хэвтсэн Солонгоо эрхбиш эмэгтэй хүн гэсэндээ эцсийн мөчид Хангалыг эсэргүүцэх маяг үзүүлэн “Хэрэггүй” хэмээн шивнэсэн ч тачаалдаа халуурсан эр үүнийг юман чинээ тоосонгүй.
Улам бүр давшлан дээр нь гарч чангаар баглан тэвэрмэгцээ уруулыг нь зөөлөн озонгоо умдаг руу нь аргын илдээ огцом дүрэн оруулжээ. Чухам энэ мөчид Солонгоогийн удтал хүсэн хүлээж эрэн тэмүүлж байсан тэр зүйл олдох шиг хангалуун сайхан мэдрэмж хамаг биеэр нь тарсан аж. Тийм ч учраас Солонгоо цээжний гүнээс янагшин гиншиж, Хангалын цээжийг тэврэн хариу таалж байсан бөгөөд эцэс төгсгөлгүй мэт үргэлжлэх жаргал нь түр зуур завсарлан Хангал хүчтэй уухичин дур тавих үед өөрөө ч мэдэлгүй нулимс асгаруулан дуу алджээ. Өглөөний наран тооноор шагайх хүртэл залуу эр хэдэн удаа уухичин дуу алдаж, бүсгүй хэдэн удаа эхэр татан уйлагнасаныг хашааны мухарт үүрэглэж хэвтсэн хөгшин банхараас өөр хэн ч мэдсэнгүй. Бага үдийн алдад их таван ханатын хаалга алгуур нээгдэн улаа бутарсан хацартай Солонгоо инээмсэглэн гарч ирсэн агаад хөгшин банхар ч ирээдүйн эзэгтэйгээ найрсагаар тосон очжээ. Үүнээс хойш Солонгоо бүхэл бүтэн хоёр өдрийн турш Хангалын энгэрт эрхлэн жаргаад гэртээ иржээ.
Гэнэт сураггүй болсон түүний араас нэхэл дагал болсон найз залуу нь гэрт нь хүлээж байхыг үзээд цочих шиг болсон ч хачин тайвнаар “Удаан хугацааны турш хайж явсан хүн минь чи биш байжээ. Уучлаарай” гэж хэлсэн юмсанж. Хэдэн сарын дараа хотын захын гэр хорооллын нэгэн хашааны гадна цав цагаан машинаас өлгийтэй хүүхэд тэвэрсэн нэгэн бүсгүй бууж байсан нь Солонгоо байв.
