Нулимстай зурвас сэтгэлдээ булшлахаас өмнө энэ явдал болсон юм.
Их сургуулийн оюутан байх үеийн минь нэгэн хавар. Яг түүнтэй учрах мөчид хотын гудамж метрлэн, хөтлөлдөн алхах хосуудад атаархах атаархал минь нэг мөсөн замхарч билээ.
Хаврын тэнгэрээс бороо намуухан шаагин хатаж ганцаардсан сэтгэлийн минь гунигийг дэвтээж байна уу? гэлтэй гэзгийг минь чийглэн, гэрлүүгээ харих алхааг минь сойж байсан юм. Тэр үед яг надтай адил урин цагийн урьдач бороонд уярч явсан юм шиг тэнгэр өөд ширтэж явсан нэгэн залуу миний чанх урдаас зүглэн алхасаар байлаа. Би түүний уран биеийг нь даган унжсан урт хар цув, борооны дуслууд төд удалгүй хөлбөрөн унамаар толийж гялалзсан хар гутал, ямархан эмэгтэй нь үлдээгээд явсан юм бол доо гэмээр нимгэн, час улаан ороолтыг нь алмайран харж явсаар гэнэт түүнтэй харц тулгарсан юм. Үгүй ээ бүр түүний биеийн болоод харцных нь хүчинд сөгдөн газар оочсон юм. Цементэн дээр тогтсон шинэхэн борооны дусалд би өөрийгөө ажин бас түүний над руу чиглүүлсэн том цагаан гарыг тольдон хэсэгхэн зуур юу ч үл сонсож билээ. Гэнэт хажуугаар явсан машин сигналдах дуунаар би тэрхэн бодлоо үдэн түүний гараас атгасан юм. “Ямар дулаахан юм бэ?, сэтгэлийн толь гэдэг байх аа” гэж дотроо өөрөө өөртөө хэлсэнээ,
-“баярлалаа ахаа…” гээд өөрийн мэдэлгүй хэнч харваас биднийг нэг үеийнхэн гэж хэлхээр байтал талархалаа илүү хүндтэй болгох гээд ахмад болгоод хэлчихлээ. Түүний тунгалаг царайнд мишээл тодрон, дүрлэгнэн эргэлдэх алаг нүдээ нэг том болгосноо:
-“Зүгээрээ найзаа” гэж хэлчихээд явсан юм. Миний хэдэн жил хараагүй ч харахыг хүсэж байсан даруухан бас дажгүй залуу. Гэртээ харих хүртлээ түүний тухай ургуулан бодож, тэр шөнө нь нойргүй хоносон юм. Маргааш өглөө нь хичээлдээ явах гээд нөгөө л өдөр болгон өмсдөг хүрэн цуваа өмсөөд өлгүүрийн дэргэдэх толинд өөрийгөө ажин халаас руугаа гараа хийтэл нэг юм гарт баригдав. Гаргаж үзвэл, цагаан өнгөтэй нокиа маркийн гар утас байлаа. “Ер үзээгүй энэ утас хэнийх нь юм болоо” гэж хэсэгхэн гайхсанаа дэлгэцнийх нь гэрлийг асаатал нэг зурвас ирсэн байв. Түүнийг нь унштал “Сайн байна уу? намайг уучлаарай. Би таныг босгохдоо утсаа үлдээсэн юм. Зурвасыг минь уншаад энэ дугаар луу залгаарай” гэсэн байлаа. Би баярлах гэсэн нэг л бишээ, бүр алмайран гайхаж түүний талаарх цагаан бодлууд минь бага багаар замхарч эхэллээ. Өдөржингөө элдвийг бодож явсаар орой нь гэртээ ирээд түүний зурвас илгээсэн дугаар луу нь залгалаа.
991805..дийд дийд -“Байна уу?” гэж хоёрхон дуудуулаад утасаа авах нь тэр.
Үргэлжлэл бий…
