Намайг Валентин гэдэг. Би гуравдугаар зууны үед Ромд амьдардаг байлаа. Тэр үед Ромыг император Клаудий захирдаг байлаа. Би түүнд дургүй байсан бөгөөд надтай адил хүмүүс ч цөөнгүй байсан юм.
Учир нь тэрээр хүчирхэг цэрэг армитай байхыг хүсээд зогсохгүй түүнд нь эрчүүд сайн дураараа хамрагддаг байгаасай гэж хүсэж байсан юм. Мэдээж хэн ч эхнэр хүүхэд, тогтсон амьдралаа орхиод дайн тулаанд явахыг хүсэхгүй шүү дээ. Энэ байдал Клаудийгийн уур омгийг хөдөлгөсөн учраас тэр нэг балмад шийдвэр гаргасан бөгөөд түүнд нь: гэр бүл болохыг хорьсон байлаа. Учир нь гэр бүлгүй эрчүүд цэрэгт татагдахдаа цааргалахгүй гэж бодсон байна. Би энэ зарлигийг байж боломгүй тэнэг хэрэг гэж үзсэн бөгөөд тэр хуулийн эсрэг тэмцэл хийж байлаа.
Би өөрийгөө сүмийн зэрэгтэн байснаа хэлсэн билүү? Тийм болохоор миний ажил үүргийг нэг чухал хэсэг нь гэр бүлээ батлуулж байгаа хосуудын хуримыг ерөөж, батлах байсан юм. Би нууцаар хосуудыг батлан, адислаж байлаа. Сэтгэл хөдлөхгүй байхын аргагүй шүү… Нууц, жижигхэн өрөөнд гэр бүл болох гэж байгаа хосуудыг хуримын тангараг, амлалтыг нь, адислалаа ч гэсэн хүний хөлийн чимээ тавьж, шивнэж хийдэг байлаа.
Нэг шөнө хуримын үеэр манайх руу цэргүүд орж ирсэн бөгөөд азаар хосууд зугатаж, би баригдлаа. Намайг шоронд хийсэн бөгөөд алах ял заалаа.
Гэхдээ би харамссангүй. Харин ч баяртай байхыг хичээсэн. Тэгтэл гайхалтай зүйл болж эхэллээ. Маш олон хосууд намайг шоронд эргэж ирсэн бөгөөд хэзээ ч дахиж харахгүй хүмүүс шоронгийн цонхоор цэцэг, захидал шидэж байлаа. Тэд намайг дэмжиж, өөрсдөө ч хайранд итгэж байгаагаа тэгэж илэрхийлсэн юм.
Тэдний нэг нь шоронгийн хуягийн охин байлаа. Аав нь түүнийг над дээр орохыг зөвшөөрдөг байсан бөгөөд бидний дунд гайхалтай нөхөрлөл тогтлоо. Тэр намайг дэмжиж, заримдаа надтай хэдэн цагаар ч ярилцан суудаг байлаа. Өдөр хоног явсаар 269 оны 2р сарын 14ний өдөр болоход би түүнд сайхан нөхөрлөл, үнэнч байдалд нь талархал илэрхийлж бяцхан зурвас үлдээж амжсан юм.
“Хайртай шүү, Валентинаас чинь”
Гэгээн Валентины өдөр зурвас солилцдог уламжлал чухам тэр эцсийн зурвасаас эхлэсэн болов уу гэж би боддог. Тухайн үед хохирсон мэт байсан боловч жил бүрийн энэ өдөр хүмүүс үнэнч нөхөрлөл, хайрын хүчийг бодож Валентиныг дурсан санадаг. Харин хайрыг барьж хорих гэж оролдсон Клаудийгийн мунхаглал үнэнч хайрыг хэн ч, юугаар ч барьж хорьж чадахгүйн тамга болж өнөөг хүрчээ.
