Хүмүүс минь үхэл ирж авч одохоос өмнө өөртөө жаахан биш том анхаарал тавь. Зураг л үлдэнэ.

1994 оны 2 дугаар сард Германы умард хэсгийн Кобленз нэрт хот цас мөсөнд дарагдаад байлаа.

1. .. Дагтаршиж халтайсан хуучин будгийн хавтан шиг цоохор давалгаат амьдралын дунд хөвж, живж яваад миний

Нэгэн нарлаг өдөр залуухан сайхан эр хотын төв талбай дээр зогсоод хавь ойрд байхгүй хамгийн

Зүс нийлсэн ховоог сайхан хайраар тэтгэдэг Зүрхээ та гамна, уураар битгий тамлаж бай Нуусан зовлонг чинь нимгэлж

-Цас хялмайлсан зэврүүн орой Саран бүсгүй ажлаа тараад гэрийн зүг бодлогшрон алхана. Автобусны буудлаас гэр

Мөндөртийн зүүгээр хэдэн бөрлөн үүл усанд цувсан сарлаг лугаа бөртөлзөв. Тэр бараанаар багачуул аргал түлшээ

Хаалгаар арай ядан тэмтчин орох залуу бүсгүйг автобусны зорчигчид их л өрөвдөнгүй харцгаана. Түүнийг Сузан

Дурладаггүй эр Нүцгэлдэггүй эм Үхдэггүй хүн Өмхийрдөггүй мах гэж байдаг бол Би шүлэглэж бичихээ больё Алддаггүй амьдрал Асгардаггүй нулимс Өвддөггүй бие Өчиггүй үнэн

Ээж будаатай цайнд үйсэн хэдэн хавиргаа аавын өмнө тавингаа: -Жанжаагийн авгай ирж. Энэ хэдэн үнээний дэлэнг

“Бүрхэг өдөр байх чинь. Яг л тэр үе шиг...” гэж бодсоор цонх руу харж гартаа

Эртний хийцтэй хоёр сүүдрэвч, саяхан суулгасан болохоор хараахан өндөр болж амжаагүй бут сөөг, нов ногоон

Гэрэлмаа онгоцны цонхоор харлаа. Бараан хар үүлсийг зүсэн урагш тэмүүлэх онгоц бүүдгэр тэнгэрийн уудамд ганцаараа

Ухаарал хайрлах өгүүллэгүүд... Элсэн дээрх мөр Нэгэн удаа би зүүд зүүдлэв. Тэр зүүдэндээ нэгэн элсэн дээр би

Гудамжны нэг нөхөр тэнүүчлэн явж байгаад “ 3 давхар хаус зарна. Үнэ нэг доллар.” гэж

Манай гэр бүл дэнжийн 1000-д амьдардаг.. Ямар газар байдаг юм бэ? гэж үү... Зарим хүмүүс

Хяргачих шахсан хоёр нүд ширвэх үед би гэж гэм хийж ээждээ шавхруулсан хүү мэт өнчирч

Хоолоо эм мэт ид. Эс бөгөөс эмийг хоол мэт хэрэглэдэг болно." Хэн нэгний хайрыг татаж хайрлагдаж

Цайлган сэтгэлтэй Монголчууд маань хүний нутагт гарч ажил хийгээд хичнээн ч жилийг үдэв дээ, бусдад

Би өдрийнхөө талхыг авахаар мухлагт ирэхэд талх арай гарч амжаагүй байв. Талхчин: Та жаахан хүлээж